همه مي پرسند: چيست در زمزمه مبهم آب؟ چيست در همهمه دلکش برگ؟ چيست در بازي آن ابر سپيد، روي اين آبي آرام بلند، که ترا مي برد اين گونه به ژرفاي خيال؟ چيست در خلوت خاموش کبوتر ها؟ چيست درکوشش بي حاصل موج؟ چيست درخنده جام؟ که تو چندين ساعت مات و مبهوت بدان مي نگري؟ نه به باد، نه به آب ، نه به برگ، نه به اين آبي آرام بلند، نه به اين آتش سوزنده که لغزيده به جام، نه به اين خلوت خاموش کبوترها، من به اين جمله نمي انديشم! من مناجات درختان را هنگام سحر، رقص عطر گل يخ را با باد، نفس پاک شقايق را در سينه کوه، صحبت چلچله راباصبح، نبض پاينده هستي را در گندم زار، گردش رنگ و طراوت را در گونه گل، همه را ميشنوم، ميبينم! من به اين جمله نمي انديشم! به تو مي انديشم! اي سرا پا همه خوبي، تک و تنها به تو مي انديشم! همه وقت،همه جا، من به هر حال که باشم به تو مي انديشم! تو بدان اين را تنه - مهسا-36